Digesta vel Pandectae – Liber XL
(… Testi Latini – felicemassaro.it)
40.2.5
Iulianus libro 42 digestorum
An apud se manumittere possit is qui consilium praebeat, saepe quaesitum est. Ego, qui meminissem Iavolenum praeceptorem meum et in Africa et in Syria servos suos manumisisse, cum consilium praeberet, exemplum eius secutus et in praetura et consulatu meo quosdam ex servis meis vindicta liberavi et quibusdam praetoribus consulentibus me idem suasi.
40.2.6
Iulianus libro secundo ad Urseium Ferocem
Servus communis quin a minoribus viginti annis dominis possit apud consilium manumitti, quamvis unus ex sociis causam adprobaverit, dubium non est.
40.2.7
Gaius libro primo rerum cottidianarum sive aureorum
Non est omnino necesse pro tribunali manumittere: itaque plerumque in transitu servi manumitti solent, cum aut lavandi aut gestandi aut ludorum gratia prodierit praetor aut proconsul legatusve caesaris.
40.2.8
Ulpianus libro quinto ad edictum
Ego cum in villa cum praetore fuissem, passus sum apud eum manumitti, etsi lictoris praesentia non esset.
40.2.9
Marcianus libro 13 institutionum
pr. Iusta causa manumissionis est, si periculo vitae infamiaeve dominum servus liberaverit.
1. Sciendum est, qualiscumque causa probata sit et recepta, libertatem tribuere oportere: nam divus Pius rescripsit causas probatas revocari non oportere, dum ne alienum servum possit quis manumittere: nam causae probationi contradicendum, non etiam causa iam probata retractanda est.
40.2.10
Marcianus libro tertio regularum
Surdi vel muti patris filius iussu eius manumittere potest: furiosi vero filius non potest manumittere.
40.2.11
Ulpianus libro sexto de officio proconsulis
Si minor annis viginti manumittit, huiusmodi solent causae manumissionis recipi: si filius filiave frater sororve naturalis sit.
40.2.12
Ulpianus libro secundo ad legem Aeliam Sentiam
Vel si sanguine eum contingit (habetur enim ratio cognationis):
40.2.13
Ulpianus libro de officio proconsulis
Si collactaneus, si educator, si paedagogus ipsius, si nutrix, vel filius filiave cuius eorum, vel alumnus, vel capsarius (id est qui portat libros), vel si in hoc manumittatur, ut procurator sit, dummodo non minor annis decem et octo sit, praeterea et illud exigitur, ut non utique unum servum habeat, qui manumittit. Item si matrimonii causa virgo vel mulier manumittatur, exacto prius iureiurando, ut intra sex menses uxorem eam duci oporteat: ita enim senatus censuit.
40.2.14
Marcianus libro quatro regularum
pr. Alumnos magis mulieribus conveniens est manumittere: sed et in viris receptum est satisque est permitti eum manumitti, in quo nutriendo propensiorem animum fecerint.
1. Sunt qui putant etiam feminas posse matrimonii causa manumittere, sed ita, si forte conservus suus in hoc ei legatus est. Et si spado velit matrimonii causa manumittere, potest: non idem est in castrato.
40.2.15
Paulus libro primo ad legem Aeliam Sentiam
pr. Etiam condicionis implendae causa minori viginti annis manumittere permittendum est, veluti si quis ita heres institutus sit, si servum ad libertatem perduxerit.
1. Ex praeterito tempore plures causae esse possunt, veluti quod dominum in proelio adiuvaverit, contra latrones tuitus sit, quod aegrum sanaverit, quod insidias detexerit. Et longum est, si exequi voluerimus, quia multa merita incidere possunt, quibus honestum sit libertatem cum decreto praestare: quas aestimare debebit is, apud quem de ea re agatur.
2. Plures vindicta pariter manumitti possunt et sufficit praesentia servorum, ut vel plures manumitti possint.
3. Absens quoque causam probare per procuratorem poterit.
4. Si duo matrimonii causa manumittent, recipi causa non debet.
5. Hi qui in Italia vel alia provincia domicilium habent, apud alterius provinciae praesidem consilio adhibito manumittere possunt.
40.2.16
Ulpianus libro secundo ad legem Aeliam Sentiam
pr. Illud in causis probandis meminisse iudices oportet, ut non ex luxuria, sed ex affectu descendentes causas probent: neque enim deliciis, sed iustis affectionibus dedisse iustam libertatem legem aeliam sentiam credendum.
1. Si quis minori viginti annis hac lege servum dederit aut pretio accepto vel donationis causa, ut eum liberum faciat, potest ille causam manumissionis istius probare, hoc ipsum allegans legem datam, et perducere ad libertatem: ergo hic debet ostendere hoc inter ipsos actum, ut proinde vel ex lege donationis vel ex affectione eius qui dedit res aestimetur.
40.2.17
Paulus libro 50 ad edictum
Apud proconsulem, postquam urbem egressus est, vindicta manumittere possumus: sed et apud legatum eius manumittere possumus.
40.2.18
Paulus libro 16 ad Plautium
pr. Apud filium familias magistratum manumitti potest, etiamsi ipse filius familias manumittere non potest.
1. Apud collegam suum praetor manumittere non potest.
2. Filius quoque voluntate patris apud patrem manumittere poterit.
40.2.19
Celsus libro 29 digestorum
Si minor annis apud consilium matrimonii causa praegnatem manumiserit eaque interim pepererit, in pendenti erit, servus an liber sit, quem ea peperit.
40.2.20
Ulpianus libro secundo de officio consulis
pr. Si rogatus sit minor viginti quinque annis manumittere per fideicommissum, incunctanter debet ei permitti, nisi si proprium servum rogatus fuit manumittere: hic enim conferenda erit quantitas emolumenti, quae ad eum pervenit ex iudicio eius qui rogavit, cum pretio eorum quos rogatus est manumittere.
1. Sed et si hac lege ei servus fuerit donatus, ut manumittatur, permittendum erit manumittere, ne constitutio divi Marci superveniens cunctationem consulis dirimat.
2. Matrimonii causa manumittere si quis velit et is sit, qui non indigne huiusmodi condicionis uxorem sortiturus sit, erit ei concedendum.
3. Mulieri quoque volenti suum filium naturalem vel quem ex supra scriptis manumittere permittendum esse Marcellus scribit.
4. Consul apud se potest manumittere, etiamsi evenerit, ut minor annis viginti sit.
40.2.21
Modestinus libro primo pandectarum
Apud praefectum Aegypti possum servum manumittere ex constitutione divi Augusti.
40.2.22
Paulus libro 12 quaestionum
Pater ex provincia ad filium sciens Romae agentem epistulam fecit, quae permisit ei, quem vellet ex servis, quos in ministerio secum hic habebat, vindicta liberare: post quam filius Stichum manumisit apud praetorem: quaero, an fecerit liberum. Respondi: quare non hoc concessum credamus patri, ut permittere possit filio ex his, quos in ministerio haberet, manumittere? Solam enim electionem filio concessit, ceterum ipse manumittit.
40.2.23
Hermogenianus libro primo iuris epitomarum
Manumissio per lictores hodie domino tacente expediri solet, et verba sollemnia licet non dicantur, ut dicta accipiuntur.
40.2.24
Paulus libro secundo ad Neratium
Pupillus qui infans non est apud consilium recte manumittit. Paulus: scilicet tutore auctore, ita tamen, ut peculium eum non sequatur.
40.2.25
Gaius libro primo de manumissionibus
Si tutoris habendi causa pupillus manumittat, probationi esse causam fufidius ait. Nerva filius contra sentit, quod verius est: namque perabsurdum est in eligendo tutore firmum videri esse iudicium pupilli, cuius in omnibus rebus ut infirmum iudicium tutore auctore regitur.
40.3.0. De manumissionibus quae servis ad universitatem pertinentibus imponuntur.
40.3.1
Ulpianus libro quinto ad Sabinum
Divus Marcus omnibus collegiis, quibus coeundi ius est, manumittendi potestatem dedit:
40.3.2
Ulpianus libro 14 ad Sabinum
Quare hi quoque legitimam hereditatem liberti vindicabunt.
40.3.3
Papinianus libro 14 responsorum
Servus civitatis iure manumissus non ademptum peculium retinet ideoque debitor ei solvendo liberatur.
40.4.0. De manumissis testamento.
40.4.1
Ulpianus libro quatro ad Sabinum
Cum saepius datur servo libertas, placet eam favore valere, ex qua pervenit ad libertatem.
40.4.2
Ulpianus libro quinto ad Sabinum
Si quis ita heredem instituerit “Titius heres esto. si Titius heres non erit, Stichus heres esto. Stichus liber esto”, non esse Stichum liberum Aristo ait Titio herede existente. Mihi videtur posse dici liberum fore, quasi non utique alio gradu acceperit libertatem, sed dupliciter: quo iure utimur.
40.4.3
Pomponius libro primo ad Sabinum
Nec militi minori annis viginti permittitur posse testamento suo servum manumittere.
40.4.4
Pomponius libro secundo ad Sabinum
pr. Si quis ita scripserit “Stichus liber esto eique heres meus decem dato”, nulla dubitatio est, quin debeantur etiam, si eum pater familias vivus manumiserit.
1. Sed et si sic: “Stichus liber esto” sive statim sive post tempus “eique, cum liber erit, heres meus decem dato”, idem dicendum est.
2. Illud constabit, si libertate data sic fuerit legatum “eique, si eum vindicta liberavero, heres meus decem dato”, licet ex nimia suptilitate separatum est a testamento, attamen humanitatis intuitu valebit legatum, si vivus eum manumiserit.
40.4.5
Pomponius libro tertio ad Sabinum
In libertatibus levissima scriptura spectanda est, ut, si plures sint, quae manumisso facilior sit, ea levissima intellegatur: sed in fideicommissariis libertatibus novissima scriptura spectatur.
40.4.6
Ulpianus libro 18 ad Sabinum
Si fructuarium dominus proprietatis heredem scripserit et servo sub condicione sit libertas data: quoniam interim fit heredis, confusione facta usus fructus, si extiterit condicio, perveniet ad libertatem.
40.4.7
Ulpianus libro 19 ad Sabinum
Neratius scribit eius, cui libertas sic data est “si mihi nullus filius erit cum moriar, Stichus liber esto”, impediri libertatem postumo nato. Sed dum speratur nasci, utrum in servitute remanere dicimus an vero ex postfacto respondemus retro liberum fuisse nullo filio nato? Quod magis arbitror probandum.
40.4.8
Pomponius libro quinto ad Sabinum
Si ita sit scriptum: “Stichus, si rationes diligenter tractasse videbitur, liber esto”, diligentiam desiderandam, quae domino, non quae servo erit utilis, coniuncta fidei bonae et in reliquis quoque reddendis.
40.4.9
Ulpianus libro 24 ad Sabinum
pr. Si quis ita legatus sit, ut manumittatur, si manumissus non fuerit, liber esse iussus est eique legetur: et libertatem competere et legatum deberi saepe responsum est.
1. Quod constitutum est vetitum in testamento ad libertatem perduci non posse manumitti, hoc ad eos pertinere puto, qui testatoris fuerunt vel heredis: servo enim alieno id irrogari non poterit.
40.4.10
Paulus libro quatro ad Sabinum
pr. Si peculium praelegatum est et vicarius liber esse iussus sit, liberum eum esse constat. Multum enim interest inter genus et speciem: speciem enim eximi de genere placet: quod est in peculio legato et vicario manumisso.
1. Si servus legatus liber esse iussus est, liber est. Sed si prius liber esse iussus, postea legatus sit, si quidem evidens voluntas sit testatoris, quod ademit libertatem, cum placeat hodie etiam libertatem adimi posse, legato eum cedere puto: quod si in obscuro sit, tunc favorabilius respondetur liberum fore.
40.4.11
Pomponius libro septimo ad Sabinum
pr. Si legato servo fideicommissa libertas relicta est, vel heres vel legatarius eum cogitur manumittere.
1. “Si Stichus et Pamphilus decem dederint, liberi sunto”: potest alter quinque dando liber esse, quamvis alter non dederit.
2. Cum testamento servus liber esse iussus est, vel uno ex pluribus heredibus institutis adeunte hereditatem statim liber est.
40.4.12
Ulpianus libro 50 ad edictum
pr. Si quis libertatem sub iurisiurandi condicione reliquerit, edicto praetoris locus non erit, ut iurisiurandi condicio remittatur, et merito: nam si quis remiserit condicionem libertatis, ipsam libertatem impedit, dum competere aliter non potest, quam si paritum fuerit condicioni.
1. Proinde et si legatum quis cum libertate acceperit, non aliter legatum habebit, nisi condicioni iurisiurandi paruerit.
2. Sed si pure libertatem acceperit, legatum sub iurisiurandi condicione, putat Iulianus libro trigensimo primo digestorum remitti ei condicionem iurisiurandi.
3. Idem puto dicendum et si libertati quoque iniecta condicio sit, sed testator eum vivus manumiserit: nam et hic condicio legati remittetur.
40.4.13
Ulpianus libro quinto disputationum
pr. Si ita fuerit servis duobus libertas data, si insulam aedificaverint vel si statuam posuerint, dividi haec condicio non poterit. Solummodo illud habebit dubitationem, an altero faciente satisfactum voluntati videatur ideoque ad libertatem perveniat: quod magis est, nisi aliud expressit testator. Faciendo tamen sibi condicionem implevit, alteri non: quin immo extinguitur ei condicio: nec enim amplius parere condicioni potest, cum semel expleta sit.
1. Idem quaeri potest et si fabris duobus vel pictoribus, si membrum depinxissent vel si fabricassent navem, quid adscriptum sit: nam voluntatis erit quaestio, num alteri alterius facti condicionem iunxerit: quae res efficit, ut, quod alter cessat, alteri quoque, qui facere paratus est, condicio deficiat. Quod si ex his, quae scripsit vel dixit, ostenditur contentus esse testator vel alterum facere, res erit expedita: nam alter faciendo aut et sibi et socio proderit aut sibi tantum, prout voluisse testatorem apparuerit.
2. Haec quaestio et in eo tractatur, si quis libertatem dederit servis duobus, si rationes reddiderint. Iulianus enim tractat, si alter reddere sit paratus, alter non sit, an alter per alterum impediatur: et rectissime ait, si quidem separatim rationes gesserunt, sufficere ad libertatem adipiscendam ei qui suas rationes reddit: si vero simul, non alias videri alterum paruisse, nisi utriusque reliqua exsolverit. In reliquis accipere debemus, ut et ipsa volumina rationum reddantur.
3. Sed et si ancilla cum filiis libera esse iussa sit, etsi nullos habeat, erit libera: vel si habeat quidem, filii autem eius ad libertatem pertinere non possint, idem erit dicendum: et si ipsa libera esse non possit, filii tamen eius pervenient ad libertatem. Nam haec adiectio “cum filiis” non facit condicionem, nisi mihi proponas aliam sententiam testatoris fuisse: tunc enim pro condicione erunt haec verba accipienda. Condicionem autem non facere argumento est et edictum praetoris, quo ita cavetur “ventrem cum liberis in possessionem esse iubebo”: placet enim, etsi nulli liberi sint, ventrem tamen ex edicto in possessionem mittendum.
40.4.14
Ulpianus libro octavo disputationum
Cum servus pure liber scribitur et heres sub condicione, placet deficiente condicione habere eum libertatem.
40.4.15
Iulianus libro 32 digestorum
“Stichum Sempronio do lego. Si Sempronius Stichum intra annum non manumiserit, idem Stichus liber esto”. Quaesitum est, quid iuris sit. Respondit hoc modo libertate data “si Sempronius non manumiserit, Stichus liber esto” Sempronium, nisi manumiserit, nihil iuris in Stichum habiturum, sed liberum eum futurum.
40.4.16
Iulianus libro 36 digestorum
Si ita scriptum fuerit: “Cum Titius annorum triginta erit, Stichus liber esto eique heres meus fundum dato” et Titius, antequam ad annum trigensimum perveniret, decesserit, Sticho libertas competet, sed legatum non debebitur. Nam favore libertatis receptum est, ut mortuo Titio tempus superesse videretur, quo impleto libertas contingeret: circa legatum defecisse condicio visa est.
40.4.17
Iulianus libro 42 digestorum
pr. Libertas, quae in ultimum vitae tempus confertur, veluti “Stichus cum morietur, liber esto”, nullius momenti existimanda est. Haec autem scriptura “Stichus si Capitolium non ascenderit, liber esto” ita accipienda est “si cum primum potuerit, Capitolium non ascenderit”: isto enim modo perveniet Stichus ad libertatem, si facultate data ascendendi Capitolium abstinuerit.
1. Hac scriptura testamenti “Pamphilus liber esto, ita ut filiis meis rationem reddat” an sub condicione libertas data videretur, quaesitum est. Respondi pure quidem datam libertatem et illam adiectionem “ita ut rationes reddat” condicionem libertati non inicere: tamen quia manifesta voluntas testantis exprimeretur, cogendum eum ad rationes reddendas.
2. Post annos indistincte liber esse iussus post biennium liber erit: idque et favor libertatis exigit, et verba patiuntur: nisi si aliud sensisse patrem familias manifestissimis rationibus is, a quo libertas relicta est, probaverit.
40.4.18
Iulianus libro secundo ad Urseium Ferocem
pr. Qui duos heredes instituebat, post alterius mortem servum liberum esse iusserat: is ex cuius morte libertas pendebat, vivo testatore decesserat. Sabinus respondit liberum futurum.
1. Haec condicio “cum moriar, liber esto” vitae tempus complectitur et idcirco inutilis esse videtur. Sed melius est verba benignius interpretari, ut post mortem suam videatur testator ei libertatem reliquisse.
2. Sed multo magis haec “ad annum liber esto” vel ita accipi potest “post annum, quam moriar, liber esto” et, licet hoc modo accipiatur “post annum, quam hoc testamentum factum erit, liber esto”, si evenerit, ut intra annum testator decedat, inutilis non erit.
40.4.19
Iulianus libro tertio ad Urseium Ferocem
Quidam heredem suum rogaverat, ut servum manumitteret: deinde, si heres eum non manumiserit, liberum eum esse iusserat eique legaverat: heres eum manumisit. Plerique existimant hunc ex testamento libertatem consequi: secundum hoc legatum quoque ei debetur.
40.4.20
Africanus libro primo quaestionum
Servos legavit et cavit ita: “Rogo, si te promeruerunt, dignos eos libertate existimes”. Praetoris hae partes sunt, ut cogat libertatem praestari, nisi si quid tale hi servi admiserint, ut indigni sint, quo libertatem consequantur, non etiam ut talia officia ab his exigantur, pro quibus libertatem mereri debent. Arbitrium tamen eius erit qui rogatus sit, quo tempore quemque velit manumittere, ita ut, si vivus non manumisisset, heres eius statim libertatem praestare cogatur.
40.4.21
Africanus libro quatro quaestionum
“Stichus, immo Pamphilus liber esto”. Pamphilum liberum futurum respondit: quodammodo enim emendasse errorem suum testatorem. Idemque iuris fore etiam, si ita scriptum fuerit: “Stichus liber esto, immo Pamphilus liber esto”.
40.4.22
Africanus libro nono quaestionum
Qui filium impuberem heredem instituit, Stichum ratione argenti, quod sub cura eius esset, reddita liberum esse iusserat: is servus parte argenti subtracta cum tutore divisit atque ita tutor ei parem rationem adscripsit. Consultus, an Stichus liber esset, respondit non esse liberum: nam quod alioquin placeat, si statuliber pecuniam dare iussus tutori det vel per tutorem stet, quo minus condicioni pareatur, pervenire eum ad libertatem, ita accipiendum, ut bona fide et citra fraudem statuliberi et tutoris id fiat, sicut et in alienationibus rerum pupillarium servatur. Itaque et si offerente statulibero pecuniam tutor in fraudem pupilli accipere nolit, non aliter libertatem contingere, quam si servus fraude careat. Eademque et de curatore dicenda. Item quaesitum est, rationem argenti reddere iussus in quem modum intellegendus sit condicioni paruisse, id est an, si quaedam vasa sine culpa eius perierint atque ita reliqua vasa heredi bona fide adsignaverit, perveniat ad libertatem. Respondit perventurum: nam sufficere, si ex aequo et bono rationem reddat: denique quam rationem bonus pater familias reciperet, ea heredi reddita impletam condicionem videri.
40.4.23
Marcianus libro primo institutionum
pr. Testamento manumissus ita demum fit liber, si testamentum valeat et ex eo adita sit hereditas, vel si quis omissa causa testamenti ab intestato possideat hereditatem.
1. Testamento data libertas competit pure quidem data statim, quam adita fuerit hereditas vel ab uno ex heredibus: si in diem autem libertas data est vel sub condicione, tunc competit libertas, cum dies venerit vel condicio extiterit.
40.4.24
Gaius libro primo rerum cottidianarum sive aureorum
Nominatim videntur liberi esse iussi, qui vel ex artificio vel officio vel quolibet alio modo evidenter denotati essent, veluti “dispensator meus” “cellarius meus” “cocus meus” “Pamphili servi mei filius”.
40.4.25
Ulpianus libro quatro regularum
Testamento liber esse iussus tum fit liber, cum adita fuerit hereditas qualibet ex parte, si modo ab eo gradu, quo liber esse iussus est, adita fuerit et pure quis manumissus sit.
40.4.26
Marcianus libro primo regularum
Divus Pius et divi fratres favorabiliter rescripserunt, cum servo cum libertate substituto legatum erat, si heres non esset, non adscripta libertate, perinde haberi, atque si adscripta esset et libertas.
40.4.27
Paulus libro primo ad legem Aeliam Sentiam
Qui potuerint apud consilium manumittendo ad libertatem perducere, possunt etiam necessarium heredem facere, ut haec ipsa necessitas probabilem faciat manumissionem.
40.4.28
Paulus libro singulari de iure codicillorum
“Stichus, si codicillis eum non vetuero liberum esse, liber esto”: sic est atque si diceret: “Stichus, si in Capitolium non ascendero, liber esto”: nam et heres sic institui potest.
40.4.29
Scaevola libro 23 digestorum
Uxorem praegnatem repudiaverat et aliam duxerat: prior enixa filium exposuit: hic sublatus ab alio educatus est nomine patris vocitatus usque: ad vitae tempus patris tam ab eo quam a matre, an vivorum numero esset, ignorabatur: mortuo patre testamentoque eius, quo filius neque exheredatus neque heres institutus sit, recitato filius et a matre et ab avia paterna adgnitus hereditatem patris ab intestato quasi legitimus possidet. Quaesitum est, hi qui testamento libertatem acceperunt utrum liberi an servi sint. Respondit filium quidem nihil praeiudicii passum fuisse, si pater eum ignoravit, et ideo, cum in potestate et ignorantis patris esset, testamentum non valere. Servi autem manumissi si per quinquennium in libertate morati sunt, semel datam libertatem infirmari contrarium studium favore libertatis est.
40.4.30
Ulpianus libro 19 ad edictum
Si servi qui apud hostes sunt liberi esse iussi sunt, ad libertatem perveniunt, quamvis neque testamenti neque mortis tempore testantis, sed hostium fuerunt.
40.4.31
Paulus libro 26 ad edictum
Cum ex pluribus eodem nomine servis unus liber iussus non appareat qui sit, nullus liber est.
40.4.32
Ulpianus libro 65 ad edictum
Sciendum est necessario herede existente, quamvis se abstineat, tamen libertates competere, si modo non in fraudem legis Aeliae Sentiae datae fuerint.
40.4.33
Paulus libro 12 quaestionum
Libertas ad tempus dari non potest,
40.4.34
Paulus libro 74 ad edictum
Ideoque si ita scriptum sit “Stichus usque ad annos decem liber esto”, temporis adiectio supervacua est.
40.4.35
Paulus libro 50 ad edictum
Servius existimabat iis posse servis dari testamento directam libertatem, qui utroque tempore, et quo testamentum fit et quo moritur, testatoris fuerunt: quae sententia vera est.
40.4.36
Paulus libro septimo ad Plautium
Servum testamento ita manumisi: “Si iuraverit se Cornelio filio meo decem operarum daturum, liber esto”: quaeritur, quid iuris sit. Et sciendum est iurando servum condicionem implere, sed non teneri operarum nomine, quia nisi post manumissionem iuret, non obligatur.
40.4.37
Paulus libro nono ad Plautium
Nominatim codicillis manumissus videtur servus, cuius nomen testamento continetur.
40.4.38
Paulus libro 12 ad Plautium
Libertas testamento servo ita dari potest: “Cum per leges licebit, liber esto”.
40.4.39
Paulus libro 16 ad Plautium
“Stichus servus meus, si eum heres alienaverit, liber esto”: inutiliter libertas datur, quia in id tempus confertur, quo alienus futurus sit. Nec contrarium est, quod statuliber, etiamsi venierit, ex testamento libertatem consequitur: quippe utiliter libertas data facto heredis non peremitur. Aut quid in legato eo modo dato dicemus? Diversum enim nulla ratione dicetur: nam inter libertatem et legatum, quantum ad hanc causam, nihil distat. Igitur nec sic recte dabitur libertas “Si heredis mei esse desierit, liber esto”, quia nullum casum utilem habet.
40.4.40
Pomponius libro quinto ex Plautio
pr. Iulianus ait, cum idem homo et per fideicommissum detur alicui et liber esse iubeatur, heredem libertatem praestare debere: non enim cogetur, inquit, ex causa fideicommissi aestimationem sufferre, cum debitam libertatem reddiderit.
1. Sed et cum sub condicione servo libertas per fideicommissum detur et ipse praesenti die daretur, non aliter tradere eum cogetur, quam ut caveatur existente condicione libertati eum restitutum iri: nam in omnibus fere causis fideicommissas libertates pro directo datis habendas. Sed Ofilius aiebat, si adimendi legati causa fideicommissam libertatem testator dedisset, ea vera esse: si vero onerari heredem a testatore legatarius ostenderit, aestimationem nihilo minus legatario praestandam.
40.4.41
Pomponius libro septimo ex Plautio
pr. Si ita fuerit libertas relicta: “Stichus servus meus anno duodecimo, postquam ego mortuus ero, liber esto”, verisimile est principio duodecimi anni eum liberum esse, nam hoc mortuum sensisse. Et inter hos sermones “duodecimo anno” et “post duodecim annos” multum interest et ita loqui solemus. Duodecimus annus est, cum quantulumlibet ex duodecimo anno venisset aut praeterisset, et qui duodecimo anno liber esse iubetur, omnibus anni diebus liber esse iussus est.
1. Sed si ita sit scriptum in testamento: “Stichus servus meus heredi meo mille nummos anno biennio triennio, postquam ego mortuus ero, si solverit satisve fecerit, liber esto”, non potest is servus nisi triennio praeterito liber esse, nisi praesentem eam pecuniam solvat aut satisfaciat: compensanda etenim est heredi libertatis celeritas praematurae pecuniarum solutioni.
2. Labeo scribit, si sic libertas relicta sit: “Stichus intra annum, postquam mortuus ero, liber esto”, statim eum liberum esse: nam et si ita sit: “si intra annum decimum heredi meo dederit, liber esto”, statim solvendo eo liberum esse sine mora futurum.
40.4.42
Marcellus libro 16 digestorum
Si quis ita scripserit “illum illius libertum esse volo”, et servus libertatem petere potest et ille, ut habeat libertum.
40.4.43
Modestinus libro singulari de manumissionibus
Libertates directae et testamento et codicillis testamento confirmatis recte dantur, fideicommissae et ab intestato et codicillis non confirmatis relinqui possunt.
40.4.44
Modestinus libro decimo responsorum
Maevia decedens servis suis nomine Sacco et Eutychiae et Irenae sub condicione libertatem reliquit his verbis: “Saccus servus meus et Eutychia et Irene ancillae meae omnes sub hac condicione liberi sunto, ut monumento meo alternis mensibus lucernam accendant et sollemnia mortis peragant”: quaero, cum adsiduo monumento Maeviae Saccus et Eutychia et Irene non adsint, an liberi esse possunt. Modestinus respondit neque contextum verborum totius scripturae neque mentem testatricis eam esse, ut libertas sub condicione suspensa sit, cum liberos eos monumento adesse voluit: officio tamen iudicis eos esse compellendos testatricis iussioni parere.
40.4.45
Modestinus libro pandectarum
Quod volgo dicitur sub pluribus condicionibus data libertate levissimam condicionem spectandam esse, ita verum est, si separatim condiciones sint datae: quod si coniunctim datae sunt, nisi omnibus paruerit, liber non erit.
40.4.46
Pomponius libro septimo ex variis lectionibus
Aristo Neratio Appiano rescripsit, testamento liber esse iussus, cum annorum triginta esset, antequam ad eam aetatem perveniret si in metallum damnatus sit ac postea revocetur, sine dubitatione cum libertate legatum ad eum pertinere neque metallorum poena ius eius mutari: nec aliud, si heres esset sub condicione institutus: futurum enim eum etiam necessarium.
40.4.47
Papinianus libro sexto quaestionum
pr. Cum ex falsis codicillis per errorem libertas, licet non debita, praestita tamen ab herede fuisset, viginti solidos a singulis hominibus inferendos esse heredi princeps constituit.
1. Sed et si condicionis implendae gratia servum institutus manumiserit ac postea filius de inofficioso agendo tenuerit vel testamentum falsum fuerit pronuntiatum, consequens erit idem in hac specie fieri, quod in falsis codicillis constitutum est.
40.4.48
Papinianus libro decimo quaestionum
Si socius testamento libertatem ita dederit: “Pamphilus, si eum socius manumiserit, liber esto”, servius respondit socio manumittente communem fieri libertum familiae atque manumissoris: neque enim novum aut incognitum est vario iure communi mancipio libertatem optingere.
40.4.49
Papinianus libro sexto responsorum
Testamento militis ita manumissam “Samiam in libertate esse iussi” directam libertatem iure militiae cepisse placuit.
40.4.50
Papinianus libro nono responsorum
pr. Quod divo Marco pro libertatibus conservandis placuit, locum habet irrito testamento facto, si bona venitura sint: alioquin vacantibus fisco vindicatis non habere constitutionem locum aperte cavetur.
1. Servos autem testamento manumissos, ut bona suscipiant, iure cautionem idoneam offerre, non minus quam ceteros defuncti libertos aut extrarios declaravit: quod beneficium, minoribus annis heredibus scriptis auxilium bonis praestitutum more solito desiderantibus, non aufertur.
40.4.51
Papinianus libro 14 responsorum
pr. Testamento centurio servos suos venire prohibuit ac petit, prout quisque meruisset, eos manumitti. Libertates utiliter datas respondit, cum, si nemo servorum offenderit, omnes ad libertatem pervenire possunt: quibusdam autem per offensam exclusis residui in libertatem perveniunt.
1. Cum ita testamento adscriptum esset: “Servi, qui sine offensa fuerunt, liberi sunto”, condicionem adscriptam videri placuit, cuius interpretationem talem faciendam, ut de his in libertate danda cogitasse non videatur, quos poena coercuit aut ab honore ministrandi vel administrandae rei negotio removit.
40.4.52
Paulus libro 12 quaestionum
Imperatores Missenio Frontoni: “Testamento militis his verbis adscripta libertate:” “Stephanum servum meum liberum esse volo””vel” “iubeo””adita hereditate libertas competit: et ideo ea, quae postea adiecta sunt:” “sic tamen, ut cum herede meo sit quo usque invenis sit: quod si noluerit aut contempserit, iure servitutis teneatur””ad revocandam libertatem, quae competit, non sunt efficacia”. Idem et in paganorum testamentis observatur.
40.4.53
Paulus libro 15 responsorum
Lucius Titius servo libertatem dedit, si rationem actus sui ex fide dedisset gaio seio filio suo: cum annos pubertatis egressus fuisset Gaius Seius, a curatoribus eiusdem conventus servus etiam apud iudicem omnibus satisfecit: exacta condicione a curatoribus pronuntiatum est liberum eum esse: nunc Gaius Seius filius testatoris negat curatoribus suis recte pecuniam illatam: quaero, an iure soluta sit quantitas. Paulus respondit curatoribus quidem adulescentis reliquam rationem, ut condicio testamento adscripta impleatur, non iure exsolutam videri: sed si praesente adulescente pecunia illata est vel in rationibus eius relata, impletam condicionem videri, ac si ipsi soluta fuisset.
40.4.54
Scaevola libro quatro responsorum
pr. Qui habebat servum Cratistum, testamento ita cavit: servus meus Cratinus liber esto”: quaero, an servus Cratistus ad libertatem pervenire possit, cum testator servum Cratinum non habebat, sed hunc solum Cratistum. Respondit nihil obesse, quod in syllaba errasset.
1. Scripti testamento heredes ante aditam hereditatem pacti sunt cum creditoribus, ut parte dimidia contenti essent, et ita decreto a praetore interposito hereditatem adierunt: quaero, an libertates in eo testamento datae competierunt. Respondit, si testator fraudandi consilium non habuisset, competere libertates.
40.4.55
Maecianus libro secundo fideicommissorum
pr. Libertate sub condicione data huc iam decursum est, ut, si per statuliberum non stet, quominus condicioni pareat, quamvis ne per heredem quidem stet, tamen ad libertatem perveniat. Quod credo responderi oportere et si per fideicommissum utique hereditariis servis libertas data fuerit.
1. Non absurde et de heredis servis idem dicetur.
2. De his autem, quos redimendos habebit, non iuste dubitamus, siquidem eo casu iniquum erit heredem perinde compelli debere redimere eos, atque si condicio impleta esset, quod forte dominus prohiberet condicioni parere, ut et pretium perciperet et in condicionem non rogaret.
40.4.56
Paulus libro primo fideicommissorum
Si quis servo testamento dederit libertatem et directo et per fideicommissum, in potestate servi est, utrum velit ex directo an ex fideicommisso ad libertatem pervenire: et ita Marcus imperator rescripsit.
40.4.57
Gaius libro tertio de manumissionibus
Si locuples egenti heres exstiterit, videamus, an ea res testamento datis libertatibus proficiat, ut creditores fraudari non videantur. Et sane sunt quidam, qui, cum heres locuples existeret, tale esse crediderunt, quale, si ipse testator adauctis postea facultatibus decessisset. Sed mihi traditum est hoc iure nos uti, ut ad rem non pertineat, locuples an egens heres extiterat, sed quarum facultatium testator decesserit. Quam sententiam Iulianus adeo sequitur, ut existimet ne eum quidem libertatem consecuturum, quem is, qui solvendo non esset, ita liberum esse iussisset: “Cum aes alienum solutum erit, Stichus liber esto”. Sed non hoc est consequens Sabini et Cassii sententiae, quam et ipse sequi videtur, qui existimant consilium quemque manumittentis spectare debere: nam qui sub ea condicione servum suum liberum esse iubet, adeo sine fraudis consilio liberum esse iubet, ut apertissime curare videatur, ne creditores sui fraudarentur.
40.4.58
Maecianus libro tertio fideicommissorum
Verum est eum, qui liber esse iussus esset, alienatum a testatore, si ante aditam eius hereditatem rursus hereditarius fieret, mox adiretur hereditas, ad libertatem pervenire.
40.4.59
Scaevola libro 23 digestorum
pr. Titia servis quibusdam et ancillis nominatim directas libertates dedit, deinde ita scripsit: “Et pedisequas omnes, quarum nomina in rationibus meis scripta sunt, liberas esse volo”. Quaesitum est, an Eutychia, quae testamenti facti tempore inter pedisequas libertatem acceperat, mortis autem tempore inveniatur actori in contubernio tradita, ex generali capite pedisequarum libertatem consequi posset. Respondit nihil impediri libertatem pedisequae, quod mortis demum tempore pedisequa esse desiit.
1. Puram et directam domini sui testamento libertatem Stichus acceperat et ex hereditate multa per fraudem amovisse dicitur: quaesitum est, an non ante in libertatem proclamare debeat, quam ea, quae ex hereditate amovisse probari poterit, heredibus restitueret. Respondit secundum ea, quae proponerentur, eum de quo quaereretur liberum esse. Claudius: videtur absolvisse et id de quo quaeritur: nam heredibus satis consultum est edicto de furtis.
2. Lucius Titius testamento suo ita cavit: “Onesiphore, nisi diligenter rationem excusseris, liber ne esto”: quaero, an Onesiphorus ex his verbis libertatem sibi vindicare possit. Respondit verbis, quae proponerentur, libertatem adimi potius quam dari.
40.4.60
Scaevola libro 24 digestorum
Testamento ita cavit: “Eudoni boulomai dovynai nomismata xilia, epei efvasen gennyvynai meta to tyn mytera autou genesvai eleuveran” [id est: Eudoni dari volo aureos mille, quoniam postea natus est quam mater eius libera facta est]: quaero, an, si eudo non probet se post manumissionem matris suae natum, possit his verbis testamenti libertatem consequi. respondit non oportere eiusmodi consultationem praeiudicium parare.
40.4.61
Pomponius libro 11 epistularum
pr. Scio quosdam efficere volentes, ne servi sui umquam ad libertatem perveniant, hactenus scribere solitos: “Stichus cum moreretur, liber esto”. Sed et Iulianus ait libertatem, quae in ultimum vitae tempus conferatur, nullius momenti esse, cum testator impediendae magis quam dandae libertatis gratia ita scripsisse intellegitur. Et ideo etiam si ita sit scriptum: “Stichus si in Capitolium non ascenderit, liber esto”, nullius momenti hoc esse, si apparet in ultimum vitae tempus conferri libertatem testatorem voluisse, nec Mucianae cautioni locum esse.
1. Et si ita in testamento scriptum fuerit “Stichus, si Capuam ierit, liber esto”, aliter liberum non esse, quam si Capuam ierit.
2. Hoc amplius Octavenus aiebat, si quis in testamento sub qualibet condicione libertate servo data ita scripsisset “ante condicionem nolo eum ab herede liberum fieri”, nihil valere hanc adiectionem.
40.5.0. De fideicommissariis libertatibus.
40.5.1
Ulpianus libro 14 ad edictum
Si quidam ex his, qui fideicommissam libertatem debeant, praesentes sint, alii ex iusta causa absint, alii latitent, perinde is cui fideicommissaria libertas relicta est liber erit, atque si soli, qui adessent et qui ex iusta causa abessent, rogati essent: pars ergo latitantis his proficit.
40.5.2
Ulpianus libro 60 ad edictum
Si quis intestatus decedens codicillis dedit libertates neque adita sit ab intestato hereditas, favor constitutionis divi Marci debet locum habere et hoc casu, quae iubet libertatem competere servo et bona ei addici, si idonee creditoribus caverit de solido, quod cuique debetur, solvendo:
40.5.3
Ulpianus libro 65 ad edictum
In quem etiam utiles actiones plerumque creditoribus competunt.
40.5.4
Ulpianus libro 60 ad edictum
pr. Ergo quamdiu incertum sit, utrum existat successor an non, cessabit constitutio: cum certum esse coeperit, tunc erit constitutioni locus.
1. Si is qui in integrum restitui potest abstinuerit se hereditate, an, quamdiu potest in integrum restitui, existimamus constitutionem cessare, quia non est certum ab intestato neminem successorem exstare? Est tamen verius admittendam constitutionem.
2. Quid ergo, si post addictionem libertatium conservandarum causa factam in integrum sit restitutus? Utique non erit dicendum revocari libertates, quae semel competierunt.
3. Illud videamus, utrum praesentes esse debent qui libertatem acceperunt an vero non: et cum invitis illis possunt bona propter libertatem addici, utique etiam absentibus.
4. Quid ergo, si quidam praesentes sint, quidam absentes? Videamus, an etiam absentibus competat libertas. Et potest dici exemplo aditae hereditatis competere libertatem etiam absentibus.
5. Si ex die data sit libertas, an dies exspectandus sit? Eet puto exspectandum: ante ergo non addicentur. Quid deinde, si sub condicione data sit libertas? Et si quidem aliquae pure, aliquae sub condicione, utique addici statim possunt: si omnes sub condicione, quid consequens erit dicere? Utrum exspectandum, ut condicio existat, an vero statim addicimus, tunc demum competitura libertate, si exstiterit condicio? Quod magis erit probandum. Addictis itaque bonis directae libertates pure datae statim competunt, ex die, cum dies venerit, condicionales, cum condicio extiterit: nec erit ab re existimare etiam pendente condicione libertatium, licet omnes sub condicione datae sint, constitutionem locum habere: ubi enim libertatis spes est, ibi dicendum est vel modica data occasione, quod sine damno creditorum futurum est, addictionem admittendam.
6. Si sub condicione dandorum decem libertas data sit, sive heredi dare iussus sit qui libertatem accepit sive non sit dictum cui, an dando ei cui bona addicenda sunt perveniat ad libertatem, quaeri potest: et magis est, ut ei dare debeat, cui bona addicta sint, quasi translata condicio videatur. Certe si alii quam heredi dare iussus sit, ipsi, cui iussus est, dabit.
7. Si qui fideicommissam libertatem acceperunt, non statim ubi addicta bona sunt liberi sunt, sed fideicommissam libertatem possunt consequi, hoc est manumittendi sunt ab eo, cui addicta bona sunt.
8. Addici ita demum bona voluit, si idonee creditoribus cautum fuerit de solido, quod cuique debetur. Ergo cavendum est idonee. Quid est idonee? Satisdato utique aut pignoribus datis. Sed si ei fides habita fuerit promittenti sine satisdatione, idonee cautum videbitur.
9. Creditoribus caveri quemadmodum debet, utrum singulis an vero omnium nomine uni ab ipsis creato? Et oportet officio iudicis constitui convenire creditores unumque creare, cui caveatur omnium nomine.
10. Illud videndum: ante caveri debet creditoribus et sic addici bona, an vero sub condicione haec sunt addicenda, si fuerit cautum? Et puto sic comprehendendum decreto “si omnia ex constitutione divi Marci facta sint”.
11. “De solido” utique sic accipiemus “de sorte et usuris debitis”.
12. Hi, qui ad libertatem pervenerunt, quorum liberti fiant, constitutio ostendit, ut qui directam libertatem, orcini erunt liberti, nisi forte is qui addici sibi bona desiderat ita velit addici, ut etiam hi, qui directam libertatem acceperunt, ipsius liberti fiant.
13. Qui autem volunt ipsius liberti fieri, utrum manumittendi sint ab eo an vero ipsa addictione hoc comprehendendum hac condicione sibi addici bona, ut hi etiam, qui directam libertatem acceperunt, ipsius fiant liberti? Et puto hoc esse probandum, ut ipsa addictione hoc comprehendatur: idque verba quoque constitutionis admittunt.